Polska historia prawa jazdy zaczęła się zaraz po odzyskaniu niepodległości w 1918r. Wówczas zaczęto wydawać pierwsze polskie prawa jazdy. W komisjach egzaminacyjnych zasiadali prekursorzy polskiej motoryzacji - pasjonaci będący członkami automobilklubów a także instruktorzy wojskowi. Nie oznacza to, że przed odzyskaniem niepodległości nic się w "Polsce" w tym kierunku nie działo - było to po prostu regulowane przez zaborców.
Pierwsze prawo jazdy miało postać zielonej książeczki zawierającej dane osobowe kierowcy, datę uzyskania prawka oraz listę przykazań, wg. których kierowca powinien postępować.
Na pierwsze regulacje prawne trzeba było czekać do 1921, kiedy w życie wszedł pierwszy kodeks o ruchu drogowym. Wprowadzono pięć kategorii prawa jazdy. Kategoria V była najsłabsza i pozwalała na prowadzenie motocyklu. Najwyższą kategorią prawa jazdy była kategoria I, która pozwalała na kierowanie autobusami. Ze względu na niezwykłą popularność Forda T (tak tak również w Polsce był popularny) stworzono oddzielną kategorię IIB, która pozwalała na kierowanie wyłącznie tym pojazdem.
Pierwszą szkołą jazdy była Szkoła Kierowców Stowarzyszenia Młodzieży Chrześcijańskiej - YMCA, która rozpoczęła działalność w czerwcu 1921r. W pierwszym roku swojej działalności szkoła przyjęła około 1,5 tysiąca kursantów. Jednak dyplom ukończenia uzyskało tylko 389 adeptów, a egzamin na prawo jazdy zdało tylko 241. Niemniej był to wielki sukces szkoły, gdyż po roku tylko dwóch z pośród 241 młodych kierowców uczestniczyło w kolizjach drogowych.
Wówczas szkolenie kierowców nie ograniczało się tylko do umiejętności poruszanie się w ruchu drogowym. Obejmowało też budowę pojazdu oraz umiejętności czynności eksploatacyjno-naprawczych. Wtedy samochody nie były tak bezawaryjne, a i warsztatów samochodowych też nie było, także umiejętności te były niezbędne jak się posiadała swoje własne 4 koła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz